Regelmatig krijg ik cliënten die zich niet thuisvoelen op aarde. Deze wereld is te hard, te weinig liefdevol. Ze hebben het gevoel dat er geen plek is voor hen zoals zij zijn. Vaak hebben zij zich van kind af aan totaal aangepast en heeft dat uiteindelijk geleid tot zichzelf kwijtgeraakt zijn. En ze hebben dus ook geen verbinding meer met hun wensen of verlangens, laat staan met hun levensdoel. Ervaring met burn-out of daarnaar op weg zijn hebben ze helaas vaak wel. Soms zelfs volledige arbeidsongeschiktheid . Aanpassen was dus niet de weg, maar wat dan wel?
Geboren worden om verandering te brengen
Als je komt om verandering te brengen, kun je ervoor kiezen om juist geboren te worden op plekken waar die verandering hard nodig is, om van binnenuit het nieuwe te helpen bewerkstelligen. Dat betekent bijvoorbeeld dat je een van je levensdoelen is om een bepaald familiepatroon te helpen doorbreken. Of een bepaald systeem, zoals het huidige schoolsysteem, gezonder te helpen maken. Vaak is dat omdat je op die manier je misse combineert met je leerproces: bij jezelf blijven en gaan staan voor je eigen waarheid, in wat voor vorm dan ook.
Veel hooggevoeligen zijn met dergelijke missies gekomen. In mijn werk maak ik bijvoorbeeld vaak mee, dat iemand zegt dat zij de enige hooggevoelige in de familie zijn. Vaak zijn er toch meerdere in de familie aanwezig, maar herken je dit nog niet.
Gevoelig is niet zwak
Vroeger werden gevoeligheid en zwakte vaak door elkaar gehaald. Zeker bij mannen. Kinderen die heel erg gevoelig waren, overgevoelig, zoals dat heette, moesten vooral harder worden. Goedbedoelende ouders die bang waren dat hun kinderen slachtoffer van het leven – dat immers hard was – zouden worden probeerden hun kinderen dan ook harder te maken. Door af te keuren, door belachelijk te maken, soms zelfs door slaan probeerden ze hun kinderen weerbaar te maken.
Omdat ze meenden dat gevoeligheid en weerbaarheid elkaar in de weg zaten. En omdat ze zelf nooit geleerd hadden hoe dat dan wel kon, huilen en weerbaar zijn samen bijvoorbeeld, geloofden ze er heilig in dat hard en weerbaar hetzelfde waren.
Zo leerden generaties een schil van hardheid bouwen om een zachte, kwetsbare binnenkant. Ze leerden die binnenkant veroordelen, van generatie op generatie. En het zich hier niet thuisvoelen was ook bekend.
Kunnen zijn wie je bent
Kinderen, geboren in vol contact met hun missie en met zichzelf kregen van hun omgeving een totaal andere boodschap: wat jij wil kan niet, hoe jij bent mag niet. Ben zoals wij zeggen dat je moet zijn, want dat is de enige weg. En in een omgeving die beperkt was, zonder inbreng van buiten zoals radio of tv, laat staan internet kon zo’n boodschap hard binnenkomen, zonder enig tegenwicht.
Kinderen gingen dus geloven in wat ze voorgeleefd kregen en verloren zichzelf. Zij zagen geen andere uitweg dan wegstoppen van verlangens en behoeften. Het maken van een pantser waarachter alle emoties zitten werd zo vaak een kunst die van generatie op generatie doorgegeven werd. Want dat was immers het juiste om te doen. En achter die harde buitenkant zat de zachte binnenkant, net als bij een kreeft, onbereikbaar voor wie of wat dan ook.
De weg van het hoofd
In kringen waar leren wel toegestaan, of de norm was, was er de uitweg van het hoofd. Het mentale was een gebied dat wel bereikbaar was, en waar waardering lag. Onze huidige maatschappij waardeert niets zo als het intellect. Leven in je hoofd is iets dat voor veel hsp-ers dan ook welbekend is. In feite is dat nog steeds hetzelfde beschermingsmechanisme.
De zachte, emotionele binnenkant moet onbereikbaar zijn voor de aanvallen van buiten.
En een kant die er al helemaal niet mocht en ook nu nog niet mag zijn, is onze intuïtieve kant. Die wordt door de buitenstaanders vaak op een hoop gegooid met onze emotionele kant om ze vervolgens allebei naar het irrationele verdomhoekje te verwijzen. Om als je in zo’n omgeving opgroeit tegen de stroom in te gaan vergt heel veel van je zelfvertrouwen in je vermogen om bij jezelf te blijven. Geen wonder dat dat vaak meerdere pogingen nodig heeft.
Het is dan ook niet vreemd dat het regelmatig verkeerd gaat. Als je wie je bent niet weerspiegeld ziet in je omgeving, voel je je vaak niet thuis. En je ontwikkelt overtuigingen dat er met jou iets mis is. Die overtuigingen doen pijn en stop je vervolgens weg. Je gaat leunen op je aanpassingsvermogen. Aanpassingsvermogen is een talent van veel hsp-ers en dat talent kun je gebruiken om nog verder weg te gaan van jezelf om te passen in je omgeving. Zielsmissie en leerproces vergeten we als we op aarde komen. En in plaats van verandering te brengen kunnen we zo dus op het pad komen van helpen om de bestaande toestand in stand te houden. Net als met veel van onze voorouders gebeurd is.
Wat creëer je?
Alleen, wij leven in een andere tijd. Aan de ene kant hebben we nu een maatschappij gecreëerd die totaal ongezond is voor hooggevoeligen. Het is dus logisch dat we ons zo vaak niet thuisvoelen hier. Aan de andere kant hebben we nu veel meer kansen om te zien dat het probleem niet bij ons ligt.
Wij kunnen ervoor gaan kiezen om wezenlijk onszelf te zijn en wat wij nodig hebben te gaan creëren. Elke stap die je neemt die gezonder is voor jou, verandert je eigen energetische veld. En daarmee ook het veld van de maatschappij. Hoe meer mensen wezenlijk gaan leven wie ze zijn, hoe meer de trilling van het geheel verandert. Hoe meer wij onze creatiekracht gebruiken om een menselijkere maatschappij te scheppen, hoe makkelijker het voor anderen wordt om zich bij deze golf aan te sluiten. Elke stap in de goede richting is er een. Welke neem jij?
Het verminderen van stress en angst is geen sinecure. Heb je ondersteuning nodig, dan kan je op mijn hulp rekenen. Van het resultaat van de 1-op-1 coaching heb jij je leven lang plezier!
